Berneński Pies Pasterny
Strona główna O Nas Berneńskie spacery Zdrowie Pierwsze polskie Berneńczyki Kontakt

Greta

  

 Ta część naszej strony dedykowana jest bernence Grecie

                 

   

Choroby endokrynologiczne berneńskich psów pasterskich 

 
Choroby endokrynologiczne są wynikiem zaburzeń hormonalnych. Hormony - substancje odpowiedzialne za procesy biochemiczne w organizmie wytwarzane są przede wszystkim przez gruczoły wydzielania wewnętrznego, ale powstają również w innych narządach.

Odnosząc się do statystyk ewidencji chorób berneńskich psów pasterskich prowadzonej przez amerykańską fundację Berner–Garde, zaburzenia hormonalne berneńczyków związane są najczęściej z dysfunkcją tarczycy - 79% przypadków, przy czym dotyczą przede wszystkim niedoczynności tarczycy. Nadczynność tarczycy występuje u wszystkich psów bardzo rzadko i na ogół jej przyczyną jest nowotwór - gruczolakorak.

Zaburzenia kory nadnerczy, zarówno nadczynność (zespół Cushinga), jak i niedoczynność (choroba Addisona) stanowią 16% odnotowanych chorób endokrynologicznych.

Pozostałe ujęte w ewidencji choroby, to nielicznie występujące przypadki moczówki prostej oraz zaburzeń endokrynnych trzustki.

Ewidencja Berner–Garde obejmuje ponadto wyniki testów przeprowadzanych psom dla zdiagnozowania prawidłowości funkcjonowania tarczycy. Należy tu zaznaczyć, że rasa berneńskiego psa pasterskiego jest zaliczana do tych, w której występuje dziedziczna niedoczynności tarczycy.

romb

 Spis treści:

1. Niedoczynność tarczycy
2. Nadczynność kory nadnerczy - zespół Cushinga
3. Niedoczynność kory nadnerczy - choroba Addisona
4. Moczówka prosta
5. Cukrzyca
6. Poliuria i polidypsja – częste objawy chorób endokrynnych.

 


Tłumaczenie ze strony: 
http://www.petplace.com/dogs/hypothyroidism-in-dogs/page1.aspx  

Niedoczynność tarczycy u psów

 
Rozdział: Przegląd ogólny

Niedoczynność tarczycy jest chorobą tarczycy, gruczołu w kształcie motyla położonego w szyi tuż poniżej krtani. Gruczoł ten jest odpowiedzialny za produkcję i wydzielanie hormonu tarczycowego (tyroksyny), który oddziałuje na niemal wszystkie układy organizmu. Tyroksyna jest hormonem, który jest głównie odpowiedzialny za regulowanie tempa metabolizmu wielu różnych tkanek w organizmie. W niedoczynności tarczycy wytwarzane jest za mało tyroksyny, co powoduje spowolnienie metabolizmu tych tkanek.

Niedoczynność tarczycy jest najczęstszym endokrynologicznym (hormonalnym) zaburzeniem u psów i często rozwija się w wieku od 4 do 10 lat. Zwykle dotyka kastrowanych samców i sterylizowanych suk. Różnorodne rasy psów cierpią na tę chorobę, takie jak golden retriever, doberman pinczer, chart, seter irlandzki, jamnik, sznaucer miniaturowy, dog niemiecki, pudel i bokser. Choroba występuje również u mieszańców i w wielu innych rasach.

Niedoczynność tarczycy można podzielić chorobę z przyczyn pierwotnych i wtórnych. W większości przypadków niedoczynność jest pierwotna, co oznacza, że występuje zniszczenie gruczołu tarczycy z powodu zapalenia, zwyrodnienia lub nacieku z guza. Uważa się, że zapalenie tarczycy jest spowodowane przez własny system immunologiczny psa. Wtórna niedoczynność tarczycy rozwija się, gdy inne czynniki powodują, że tarczyca produkuje mniej tyroksyny. Przykładami mogą być choroby obszarów mózgu regulujących czynności tarczycy, zniszczenia tarczycy przez radioterapię, chirurgiczne usunięcie tarczycy lub stosowanie pewnych leków, które wpływają na czynności tarczycy.

Przyczyny

  • Limfocytowe zapalenie tarczycy jest zapaleniem gruczołu tarczycowego, które powstaje, gdy układ odpornościowy atakuje gruczoł przez pomyłkę. Zwiększona skłonność do tej choroby występuje u seterów angielskich, bokserów, spanielów bretońskich, dalmatyńczyków i innych psów rasowych.
  • Samoistny zanik pęcherzyków jest zwyrodnieniem tarczycy bez objawów zapalenia. Przyczyna tego stanu jest nieznana, ale może odzwierciedlać ostatni etap zapalenia tarczycy.
  • Guz tarczycy (nowotwór) jest niepospolitą przyczyną niedoczynności tarczycy. O ile guz nie zaatakuje obu płatów tarczycy, w wyniku czego gruczoł zostałby gruntownie zniszczony, produkcja hormonu zazwyczaj pozostaje w normie.
  • Niedobór jodu w diecie jest rzadką przyczyną niedoczynności tarczycy. Większość będących w handlu karm dla psów zawiera odpowiedni poziom jodu.
  • Karłowatość, rzadka wada wrodzona u psów, która powstaje, gdy podwzgórze w mózgu nie wytwarza wystarczającej ilości hormonu tyreoliberyny (TRH) uwalniającego w przysadce mózgowej hormon  tyreotropiny (TSH), lub gdy przysadka mózgowa nie wytwarza wystarczającej ilości TSH - hormonu regulującego funkcję tarczycy. Choroba ta została zdiagnozowana u sznaucerów olbrzymich i bokserów.
  • Nowotwory i inne choroby przysadki mózgowej mogą również prowadzić do niedoboru hormonu tyreotropowego.
  • Chirurgiczne usunięcie tarczycy (thyroidectomia) powoduje niezdolność do wytwarzania tyroksyny. Thyroidectomia jest najczęściej wykonywana w celu usunięcia guza tarczycy u psów.
  • Radioterapia i leczenie guzów tarczycy radioaktywnym jodem może być również przyczyną niedoczynności tarczycy.
  • Stosowanie niektórych leków, zwłaszcza antybiotyków zawierających sulfonamidy, wpływa na aktywność tarczycy, co może skutkować niską wydajnością tyroksyny. Ta forma niedoczynności tarczycy może być przejściowa , ponieważ gruczoł może odzyskać sprawność po zaprzestaniu podawania leków.

Na co zwracać uwagę

Niedobór hormonów tarczycowych wpływa na funkcje metaboliczne wielu narządów. W rezultacie, objawy kliniczne są zwykle zmienne, niespecyficzne i rozwijają się dość wolno. Choć nie ma jednego objawu, który umożliwiłby diagnozę, kombinacja kilku oznak może wzbudzić podejrzliwość lekarza weterynarii. Objawy mogą obejmować:

  • Ospałość, brak zainteresowania zabawą, zwiększona ilość snu
  • Depresja, otępienie umysłowe
  • Nietolerancja wysiłku (łatwe męczenie się)
  • Przyrost masy ciała (bez wyraźnego wzrostu apetytu) i otyłość
  • Nietolerancja na zimno - poszukiwanie ciepłego miejsca do leżenia , obniżenie temperatury ciała
  • Obniżona częstotliwość  akcji serca (bradykardia)
  • Bezpłodność
  • Zaparcie
  • Biegunka
  • Przewlekłe choroby skóry, takie jak suchość skóry, wypadanie sierści, wyłysienie
  • Możliwe inne zaburzenia hormonalne i inne objawy neurologiczne

Diagnoza

Niedoczynność tarczycy nie zawsze jest prostą, łatwą do zdiagnozowania chorobą. Dostępne są różne testy do diagnozowania choroby, a konieczna może być kombinacja testów. Właściwa diagnostyka obejmuje historię, dokumentację objawów klinicznych, dokładne badanie fizykalne oraz badania diagnostyczne do oceny funkcjonowania różnych narządów, w tym tarczycy. Badania diagnostyczne mogą być następujące:

  • Morfologia krwi (CBC)
  • Profil biochemiczny
  • Badanie ogólne moczu
  • Poziom tyroksyny (T4), poziom wolnej tyroksyny (T4)
  • Test TSH dla psów
  • W niektórych przypadkach rentgenowskie radiogramy klatki piersiowej i jamy brzusznej

Leczenie

Na szczęście, niedoczynność tarczycy jest łatwo wyleczyć, a leczenie opiera się na podawaniu dawek dobowych syntetycznej tyroksyny. Kiedy leczenie się już zacznie, musi zazwyczaj być kontynuowane do końca życia psa.

Opieka domowa

W domu należy podawać przepisane leki i dokładnie obserwować psa pod kątem nawrotu lub poprawy na podstawie objawów klinicznych. Przedawkowanie leków tarczycy powoduje objawy nadpobudliwości i utratę wagi. Lekarz weterynarii może zaplanować okresowe badanie krwi w celu pomiaru poziomu hormonu tarczycy, aby monitorować, czy podawana dawka jest odpowiednia.

Zapobieganie

Nie ma skutecznych sposobów zapobiegania niedoczynności tarczycy. Jednak gdy leczenie się rozpocznie, wiele objawów ustępuje w ciągu kilku tygodni.


Rozdział: Informacja pogłębiona

Hormon tarczycowy ma wpływ na wiele różnych komórek w organizmie i niedobór tego hormonu prowadzi do szerokiej gamy objawów. Ponieważ historia, objawy kliniczne i wygląd psów z niedoczynnością tarczycy są bardzo różnorodne, więc przy ustalaniu ostatecznej diagnozy często trzeba brać pod uwagę inne choroby. Należą do nich:

  • Hiperadrenokortycyzm (zespół Cushinga), zaburzenie endokrynologiczne, które pojawia się, gdy organizm wytwarza zbyt dużo hormonu kortyzonu. Problemy dermatologiczne (skóry) i sierści dla tej choroby są częste i mogą wydawać się podobne do tych przy niedoczynności tarczycy.
  • Niedobór hormonu wzrostu jest rzadkim zaburzeniem hormonalnym, które często jest związane z utratą włosów i występuje raczej u średnich i małych psów.
  • Należy wziąć pod uwagę różne inne przyczyny zaburzeń rozrodu takie jak niepłodność, brak cyklu, przedłużone krwawienia, brak popędu płciowego (libido).
  • Choroby nerwowo-mięśniowe (nerwów i mięśni), które wpływają na nerwy głowy, krtani i innych nerwów obwodowych w organizmie powinny zostać wykluczone.
  • Należy wykluczyć inne przyczyny otyłości i letargu.


Opieka weterynaryjna

Opieka weterynaryjna obejmuje stosowanie testów diagnostycznych w celu potwierdzenia obecności niedoczynności tarczycy oraz wtórnych zmian w organizmie, a także wszczęcie odpowiednich procedur terapeutycznych i monitorujących.

Pogłębiona diagnoza

Aby postawić ostateczną diagnozę niedoczynności tarczycy i wykluczyć inne procesy chorobowe, mogące powodować podobne objawy, należy wykonać pewne badania diagnostyczne. Pełna historia i dokładne badanie fizykalne są niezbędne do uzyskania prawidłowej diagnozy. Zalecane są następujące testy diagnostyczne:

  • Morfologia krwi (CBC) może wykazać przewlekłą anemię.
  • Profil biochemiczny może wykazywać obecność wysokiego poziomu cholesterolu i innych tłuszczów we krwi. Czasami dokonywane są próby wątrobowe oraz kinazy kreatynowej (CK), enzymu mięśniowego.
  • Wyniki analizy moczu są zwykle w granicach normy.
  • Radiogramy rentgenowskie klatki piersiowej i jamy brzusznej mogą być normalne, z wyjątkiem dowodów otyłości, ale są one ważne, aby wykluczyć inne przyczyny podobnych objawów klinicznych.
  • Badanie funkcjonowania tarczycy jest niezbędne do potwierdzenia występowania niedoczynności tarczycy. Są trzy testy stosowane do oceny funkcji tarczycy u psów. Należą do nich:
    Wyjściowy poziom całkowitej tyroksyny (T4) mierzony jest powszechnie. Ogólnie rzecz biorąc, normalny poziom T4 wskazuje, że pies nie ma niedoczynności tarczycy. Jednakże niski poziom T4 nie zawsze potwierdza niedoczynność tarczycy, gdyż inne choroby i niektóre leki mogą mieć wpływ na tarczycę i obniżać poziom T4. Przy niskiej wartości T4 mogą być potrzebne dalsze badania.
    Powszechnie wykonywany jest również test wolnej tyroksyny (fT4). W tym teście tyroksyna jest oddzielana od białka nośnikowego, co eliminuje wpływ innych chorób i większości leków na mierzony poziom T4. Niska wartość w tym badaniu bardziej wskazuje na niedoczynność tarczycy.
    Może być wykonany pomiar psiego hormonu tyreotropowego (cTSH). Test ten jest zwykle przeprowadzany u psów z niedoczynnością tarczycy. Pojawiający się w teście wzrost wskazuje, że gruczoł przysadki wykrył niski poziom tyroksyny krążącej we krwi, zatem wydziela większą ilość TSH, który wędruje do tarczycy, aby stymulować ją do wytwarzania większej ilości tyroksyny.
    Wielu lekarzy weterynarii stosuje równocześnie testy T4, fT4 i cTSH, a następnie ocenia wyniki przez porównanie. W większości przypadków niskie T4 lub fT4 w obecności podwyższonego TSH potwierdza diagnozę niedoczynności tarczycy.
  • Pozytywna reakcja na leczenie L-tyroksyną sodu pomaga także potwierdzić diagnozę.

Lekarz weterynarii może zalecić dodatkowe badania, aby wykluczyć lub zdiagnozować inne stany chorobowe. Są one dobierane na podstawie indywidualnych przypadków:

  • Zalecana może być biopsja gruczołu tarczycy, szczególnie w przypadkach, gdy jest prawdopodobny nowotwór.
  • Może być zastosowane radioaktywne skanowanie nuklearne do oceny działania gruczołu tarczycy. Nadczynny gruczoł wykazuje większą radioaktywność, podczas gdy niedoczynny – niższą.
  • Może być dokonany pomiar przeciwciał do T4 i tyreoglobuliny (białka wiążącego tyroksynę). Wzrost tych przeciwciał często wskazuje na zapalenie gruczołu tarczycowego wywołane przez układ immunologiczny.
  • Inne badania, które mogą być uruchamiane, zależą od objawów klinicznych oraz innych chorób, które są brane pod uwagę jako potencjalne przyczyny tych objawów.

Leczenie szczegółowe

Leczenie niedoczynności  tarczycy polega na uzupełnianiu hormonu tarczycy i powinno być stosowane przez całe życie osobnika. Lekiem stosowanym jest syntetyczna L-tyroksyna (T4). Dawka i częstotliwość podawania ustalane są przez lekarza weterynarii, a oparte są zazwyczaj na masie ciała psa. L-tyroksyna jest zwykle podawana psom dwa razy na dobę.

W handlu dostępne są zarówno markowe, jak i standardowe produkty L-tyroksyny. Zazwyczaj preferowane jest użycie produktu markowego, a nie standardowego. Psy różnie reagują na niektóre produkty standardowe, a niektóre psy ich nie tolerują. Gdy pies jest ustabilizowany na dany lek na tarczycę, lepiej jest jeśli dostaje ten produkt konsekwentnie, bez zmiany jednego produktu na inny. 


Rozdział: Kontynuacja leczenia

Optymalna terapia wymaga połączenia opieki domowej i profesjonalnej weterynaryjnej. W domu ważne jest, aby podawać wszystkie leki dokładnie zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii.

Dzięki odpowiedniej terapii, większości zmian klinicznych związanych z pierwotną niedoczynnością tarczycy jest odwracalna. Ogólnie rzecz biorąc, poprawa postawy i aktywności psa jest widoczna po kilku tygodniach, a poprawa sierści i zmian skórnych po czterech do sześciu tygodniach od rozpoczęcia leczenia.

Większość psów toleruje suplementację tarczycy bardzo dobrze, jednak przedawkowanie powoduje objawy nadczynności tarczycy. Należy obserwować psa pod kątem oznak niepokoju, nadpobudliwości, nadmiernego picia i/lub oddawania moczu, utraty masy ciała i biegunki, a o tych oznakach niezwłocznie informować lekarza weterynarii.

Ważne jest regularne kontynuowanie zaplanowanych wizyt u lekarza weterynarii, tak aby mogły być monitorowane zarówno objawy kliniczne u psa, jak i stężenie tarczycy we krwi. Ogólnie rzecz biorąc, pierwsze badania kontrolne powinno się odbyć po czterech do ośmiu tygodni od rozpoczęcia leczenia. Stężenie T4 powinno być mierzone cztery do sześciu godzin po porannym podaniu tabletki lub tuż przed podaniem tabletki wieczorem. Korygowanie dawkowania leków i ustalenie następnej wizyty u lekarza następuje w oparciu o wyniki badań kontrolnych oraz zmiany w zakresie objawów klinicznych.
Przez całe życie psa konieczne jest powtarzanie okresowo pomiaru T4, aby upewnić się, że niedoczynność tarczycy jest dobrze kontrolowana. Dodatkowe badania zależą od przebiegu choroby.

Rokowanie dla zaniku i kontroli pierwotnej niedoczynności tarczycy jest bardzo dobre. Niedoczynność tarczycy związana z zaburzeniami podwzgórza i przysadki mózgowej, a także nowotworów tarczycy ma gorsze rokowanie.

ooooooooooooooooooooooooo

Opracowano na podstawie: David L. Panciera, Anthony P. Carr, Endokrynologia małych zwierząt

Problemy jakie mogą wystąpić przy niedoczynności tarczycy

Ogólne:
otłuszczenie (50% psów), osłabienie (20% psów)
Dermatologiczne: wyłysienie, łojotok, rzadziej choroby skóry wywołane przez bakterie ropotwórcze (piodermia) i zapalenie ucha  zewnętrznego
Neurologiczne: osłabienie odruchów, niezborność, porażenie nerwu twarzowego, rzadziej niedowłady, przechylanie głowy, oczopląs, zez, przełyk olbrzymi
Krążeniowe: obniżona funkcja serca mięśniowego choć kliniczne objawy takie jak niska częstotliwość  akcji serca, przytłumienie tonów serca lub słabe tętno występują rzadko
Związane z rozrodem: występują rzadziej, szczególnie u suk obserwuje się zaburzenia reprodukcyjne, w tym niepłodność oraz mlekotok u suk niewysterylizowanych
Osłupienie (stupor) – zaburzenie poznawcze z obrzękiem śluzakowatym, powodującym zgrubienie tkanki podskórnej i skóry. Obniżenie temperatury ciała i pogłębiający się stan depresji może prowadzić do śpiączki. Śpiączka z obrzękiem śluzakowatym jest stanem zagrażającym życiu, ale bardzo rzadko występującym przy niedoczynności tarczycy.
Karłowatość nieproporcjonalna w przypadku wrodzonej niedoczynności tarczycy. Objawami tej wady mogą być: „ …duża, szeroka głowa, krótkie kończyny, przerost języka, opóźnione pojawienie się zębów, szorstka okrywa włosowa, powiększenie brzucha, zaparcie, senność, przymglenie i niezborność…… Mogą wystąpić trudności przy tresurze szczeniąt ze względu na zaburzony rozwój centralnego układu nerwowego.” 

do spisu treści Do góry strony  

 


Opracowano na podstawie:


Nadczynność kory nadnerczy - zespół Cushinga

Przy nadczynności kory nadnerczy (hiperadrenokortycyzm) należy rozróżnić:

  1. Hiperadrenokortycyzm przysadkowo-zależny, który jest wynikiem nadmiernej produkcji przez przysadkę hormonu adrenokortykotropowego, co powoduje zwiększenie wydzielania kortyzolu przez nadnercza. Przyczyną tych zaburzeń bywa często guz przysadki.
  2. Hiperadrenokortycyzm nadnerczo-zależny, który jest wynikiem nadmiernego wydzielania kortyzolu przez nowotwory kory nadnerczy, najczęściej gruczolaka (łagodny) lub gruczolakoraka (złośliwy).


Objawy, które mogą występować:

- poliuria, polidypsja, nadmierny apetyt,
- obwisły brzuch na skutek osłabienia mięśni, otłuszczenia i powiększenia wątroby,
- zmiany skórne takie jak wyłysienie (często obustronne na tułowiu), cienka skóra, zaskórniaki, wapnica
  skóry (kalcynoza), choroby skóry wywołane przez bakterie ropotwórcze
(piodermia) i hiperpigmentacja,
- nadmierne ziajanie, niewydolność oddechowa związana ze zmianami w płucach,
- nadciśnienie  (często obserwowane),
- zanik rui i jąder,
- objawy neurologiczne, które mogą być związane z guzem przysadki m.in. otępienie, niezborność,
  zaburzenia orientacji.


Badania diagnozujące zespół
Cushinga

1.  Wyniki badań laboratoryjnych mogą wykazywać:

W rutynowych badaniach krwi - zwiększoną liczbę leukocytów, zmniejszoną ilość limfocytów, zwiększoną ilość monocytów, obniżoną liczbę granulocytów kwasochłonnych, zwiększoną liczbę płytek krwi (trombocytów), wzrost wartości cholesterolu, wzrost stężenia fosfatazy alkalicznej oraz wzrost wartości ALAT.
W badaniu moczu - niski ciężar właściwy moczu, białkomocz pochodzenia nerkowego, badanie bakteriologiczne moczu (posiew moczu) może wykazać zakażenie układu moczowego. Posiew moczu powinien być wykonany u wszystkich psów z niedoczynnością kory nadnerczy, ponieważ często zwierzę nie wykazuje objawów klinicznych zakażenia dróg moczowych.
Informacja o zespole Cushinga oraz pełnych badaniach laboratoryjnych, w tym specyficznych testach diagnostycznych można znaleźć na stronie:http://www.laboklin.de/pdf/pl/wetinfo/aktualnosci/2008_02_Cushing.pdf  

2.  Diagnostyka obrazowa:

Rtg i usg jamy brzusznej - może uwidocznić guzy nadnerczy, powiększenie wątroby.
Rtg klatki piersiowej - może wykazać rozsianą mineralizację płuc, zakrzepicę zatorową płuc,
ewentualne przerzuty do płuc gruczolakoraka nadnerczy.


Objawy podobne do zespołu Cushinga mogą występować w innych, następujących chorobach/zaburzeniach:

- Jatrogenny zespół Cushinga. Na skutek długotrwałego leczenia preparatami steroidowymi (np. krople do
  uszu, do oczu) lub preparatami z kortyzonem mogą wystąpić kliniczne i laboratoryjne objawy zespołu
  Cushinga.

- Psy z padaczką leczone fenobarbitalem (luminalem) mogą wykazywać nadmierny apetyt i pragnienie, częste
  oddawanie moczu, wysokie stężenie we krwi enzymów wątrobowych.

- Cukrzyca, niedoczynność tarczycy, choroby nerek i wątroby, moczówka prosta, zaburzenia hormonu wzrostu.

do spisu treści Do góry strony  

 


Opracowano na podstawie:

 
Niedoczynność kory nadnerczy - choroba Addisona

Niedoczynność kory nadnerczy (hipoadrenokortycyzm) jest zwykle wynikiem niedoboru dwóch różnych grup hormonów, glikokortykosteroidów i mineralokortykoidów. Niedobór może wystąpić jednocześnie w obu grupach hormonów lub tylko w jednej grupie. Najczęstszą przyczyną tej choroby u psów jest autoimmunologiczne niszczenie gruczołów nadnerczowych – pierwotny hipoadrenokortycyzm. Może też wystąpić niewystarczające wytwarzanie hormonu adrenokortykotropowego przez przysadkę, powodujące niedobór glikokortykoidów. Rzadko, niektóre infekcje, leki, nowotwory czy choroby przysadki mózgowej są również przyczyną choroby Addisona.

Objawy, które mogą występować:

Ze względu na różnorodność objawów klinicznych jakie mogą występować przy niedoczynności kory nadnerczy, zdiagnozowanie choroby nie jest łatwe.
Częstymi objawami są brak apetytu, wymioty, biegunki, osłabienie, senność, krew w moczu, odwodnienie. Może wystąpić poliuria i polidypsja. Zastosowane leczenie objawowe, może na jakiś czas spowodować zanik tych objawów, opóźniając jednocześnie ostateczną diagnozę.
Objawy hipoadrenokortycyzmu w organach/układach organizmu:

Objawy układu pokarmowego – zauważane są przy hipoadrenokortycyzmie najczęściej. Należą do nich wymioty i/lub biegunka, krwawienia i owrzodzenia układu pokarmowego. Silne krwawienia mogą stanowić jedną z przyczyn podwyższonej zawartości azotu we krwi (azotemia). Rzadszym natomiast objawem, może być wystąpienie przełyku olbrzymiego, prowadzące do zachłystowego zapalenia płuc. Przełyk olbrzymi może wystąpić szczególnie u psów, u których przyczyną hipoadrenokortycyzmu jest niedobór tylko glikokortykoidów (atypowy hipoadrenokortycyzm).

Objawy nerkowe przednerkowa azotemia (podwyższony poziom mocznika, kreatyniny i fosforanów), która może spowodować rzeczywistą niewydolności nerek oraz zmniejszoną zdolność do zagęszczania moczu.
Niewydolność nerek, której objawy wskazują na jej ostrą, przednerkowa postać, z jednoczesnym spadkiem ciężaru właściwego moczu, jest bardzo charakterystyczna dla choroby Addisona. …
W przypadku zwierzęcia, które pojawia się w lecznicy z objawami niewydolności nerek, w rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić chorobę Addisona, zwłaszcza u młodych i dorosłych
suk.”
1)

Objawy układu krążenia - obniżona częstotliwość akcji serca (bradykardia), obniżone ciśnienie krwi.
„Bradykardia wskazująca na hiperkaliemię, utrzymująca się w przypadku choroby Addisona, stwierdzana jest tylko w 30% przypadków” 1)  

Objawy neurologiczne występująca rzadko przy hipoadrenokortycyzmie hipoglikemia (niedocukrzenie) może być przyczyną takich objawów neurologicznych, jak osłabienie i drżenie, a nawet czasem napady drgawek.

Badania diagnozujące chorobę Addisona

1.  Wyniki badań laboratoryjnych mogą wykazywać:
     Standardowe badania krwi i moczu wykazują wiele zaburzeń, nie są one jednak na tyle
     charakterystyczne, aby można było rozpoznać chorobę. Często występuje niedokrwistość, może
     mieć miejsce zwiększenie liczby krwinek białych (limfocytów) i zwiększenie liczby eozynofilów w
     rozmazie krwi. Często występuje hiperkaliemia - podwyższone stężenie potasu i hiponatremia –
     niedobór sodu.
     W ponad 85% przypadków występuje zwiększone stężenie związków azotu we krwi - azotemia,
     którą testuje się najczęściej badając stężenie mocznika i kreatyniny we krwi. Badanie moczu zwykle
     wykazuje niski ciężar właściwy.
     Informację o chorobie Addisona oraz pełnych badaniach laboratoryjnych, w tym specyficznych
     testach diagnostycznych można znaleźć na stronie: 
    
http://www.laboklin.de/pdf/pl/wetinfo/aktualnosci/2009_06_choroba_addisona_pl.pdf

2.  Diagnostyka obrazowa ma małe znaczenie dla rozpoznania choroby. Może wykazać ewentualnie
     zmniejszenie niektórych organów, między innymi serca, wątroby, gałęzi płata przedniego tętnicy
     płucnej.


Objawy podobne do choroby Addisona mogą występować w innych, następujących chorobach/zaburzeniach:

- Choroby i zakażenia bakteryjne/ wirusowe układu pokarmowego powodujące wymioty i biegunkę.
- Nowotwory układu pokarmowego takie jak mięsak limfatyczny i gruczolakorak.
- Choroby nerek.
- Zapalenie trzustki.
- Choroby powodujące hiperkalcemię (podwyższony poziom wapnia we krwi).
- Jatrogenna choroba Addisona – jako skutek leczenia mitotanem lub po zaprzestaniu długotrwałego
  leczenia kortykosteroidami.

__________________________________________________
1) Ch.Maurey, C.Dyfayet – Nefrologia i urologia psów i kotów

Informacja ze strony Fundacji na rzecz wspierania badań nad chorobą Addisona u psów. http://www.addisondogs.com/faqs/

Czy choroba Addisona jest genetyczna i dziedziczna?

Badania wykazały, że choroba Addisona jest genetyczna, ale dokładny sposób dziedziczenia nie jest jeszcze znany. Uważa się, że może istnieć wyzwalający ją czynnik środowiskowy. Toczą się prace badawcze dla kilku ras (pudle duże, leonbergery, dogi niemieckie i teriery – (west highland white terrier) w celu określenia markerów genetycznych. W tej chwili nie ma jeszcze testów identyfikujących geny, istnieje jednak test do diagnozowania, czy nadnercza psa funkcjonują poprawnie.

do spisu treści Do góry strony  

 


Opracowano na podstawie:

Moczówka prosta - DI   

Moczówka prosta (DI z łac. Diabetes Insipidus) jest zaburzeniem wynikającym z niedoboru hormonu antydiuretycznego - wazopresyny (ADH). Hormon ten produkowany jest przez podwzgórze, a wydzielany w ostatecznej postaci przez tylny płat przysadki mózgowej.
ADH wydzielane jest między innymi przy niedoborze płynów w organizmie, pobudza wchłanianie zwrotne płynów w nerkach i podnosi ciśnienie tętnicze krwi.

DI charakteryzuje się nienasyconym pragnieniem picia wody (polidypsja), nadmiernym wydalaniem moczu (poliuria), oraz obniżoną zdolnością nerek do zagęszczania moczu (wydalany mocz ma niski ciężar właściwy). W przypadku tylko częściowego niedoboru ADH może być zachowana niewielka zdolność do zagęszczania moczu.
Rozróżnia się dwie formy tej choroby:

1.  Centralna moczówka prosta spowodowana jest niedostatecznym wytwarzaniem hormonu ADH.
     Przyczyny tego zaburzenia często nie są znane (idiopatyczne), ale należy brać pod uwagę nowotwory,
     szczególnie nowotwory przysadki i inne wewnątrzczaszkowe oraz ewentualne urazy. 

2.  Nefrogenna moczówka prosta, której przyczyną jest brak reaktywności nerek na działanie ADH -
    hormonu odpowiedzialnego między innymi za zagęszczanie moczu. Niedobór hormonu ADH powoduje
    słabe wchłanianie wody w kanalikach nerkowych i jest przyczyną nerko-pochodnej moczówki prostej.
    Jest to rzadkie zaburzenie i czasem wrodzone, należy brać pod uwagę możliwość dziedziczenia. 

Objawy kliniczne i wyniki podstawowych badań laboratoryjnych

Poliuria, polidypsja, może również wystąpić nietrzymanie moczu. Jeśli pies z DI ma stały dostęp do wody i przebywa na zewnątrz, możliwe jest, że jego właściciel nie zauważy tych objawów przez dłuższy czas.
Zaburzenia neurologiczne mogą mieć miejsce w przypadku nowotworu lub urazu centralnego układu nerwowego.
W badaniach laboratoryjnych mogą wystąpić: mocz o niskim ciężarze właściwym, wyniki wskazujące na zakażenie dróg moczowych, odchylenie od normy stężenia sodu w surowicy krwi.

Objawy podobne do DI - badania diagnostyczne powinny być nastawione na wykluczenie innych bardziej powszechnych przyczyn nadmiernego pragnienia i nadmiernego oddawania moczu. Należą do nich: cukrzyca, cukromocz nerkowy, przewlekła niewydolność nerek, odmiedniczkowe zapalenie nerek, pyometra (ropomacicze), niewydolność wątroby, zespół Cushinga, hiperkalcemia (zbyt wysoki poziom wapnia we krwi), hipokaliemia (niski poziom potasu we krwi), choroba Addisona, nadczynność tarczycy, akromegalia (nadmierna produkcja hormonu wzrostu), polidypsja psychogenna (nadmierne pragnienie wywołane sytuacją stresową np. zmianami w środowisku zwierzęcia).

Pies dotknięty moczówką prostą powinien mieć nieograniczony dostęp do wody oraz funkcjonować w środowisku, gdzie nadmierne oddawanie moczu nie będzie problemem. To bowiem pozwali mu utrzymywać względnie dobrą kondycję.

do spisu treści Do góry strony  

 


Opracowano na podstawie:

David L. Panciera, Anthony P. Carr, Endokrynologia małych zwierząt 

 
Cukrzyca

U psów najczęściej występuje cukrzyca typu I, spowodowana całkowitym brakiem insuliny, hormonu wydzielanego przez trzustkę, na skutek niszczenia komórek B wysp trzustki.
Typ II cukrzycy u psów, polegający na odporności na insulinę, powodującej względny brak insuliny, jest najczęściej wynikiem nadczynność kory nadnerczy (zespół Cushinga), nadmiernego wydzielania hormonu wzrostu (akromegalia), wysokiego stężenia progesteronu (hormon żeński), zażywania niektórych leków (progestyny, glukokortykoidy).
Cukrzycę potwierdza stale utrzymujący się podwyższony poziom glukozy w surowicy krwi (hiperglikemia). W przypadku psów ten podwyższony stan to ponad 200 - 250 mg/dl przy normie 70 – 120 mg/dl. Hiperglikemia  w granicach do 250 mg/dl może być spowodowana stanem stresowym u psa.
Po rozpoznaniu u psa cukrzycy konieczne jest wykonanie posiewu moczu, aby sprawdzić, czy chorobie nie towarzyszy zakażenie układu moczowego.
Podwyższenie stężenia glukozy w surowicy krwi, oprócz cukrzycy, może towarzyszyć między innymi następującym chorobom/zaburzeniom: nadczynność tarczycy, nadczynność przysadki, nadczynność kory i rdzenia nadnerczy, zapalenie nerek, zapalenie trzustki, odwodnienie.

do spisu treści Do góry strony  

 


Opracowano na podstawie:
David L. Panciera, Anthony P. Carr, Endokrynologia małych zwierząt

Poliuria i polidypsja – częste objawy chorób endokrynologicznych.

Poliuria (PU) to nadmierne wydalanie moczu, wielomocz.
Nadmierne wydalanie moczu należy odróżniać od częstomoczu (pollakiurii) i nietrzymania moczu.
Polidypsja (PD) to nadmierne pobieranie wody, nadmierne pragnienie.
Pies wypija przeciętnie około 60 ml dziennie na 1 kg masy ciała. Przy polidypsji pobieranie wody przekracza
100 ml dziennie na 1 kg masy ciała.

Przyczyny poliurii i polidypsji

Przyczyny endokrynne PU/PD: nadczynność tarczycy, nadczynność i niedoczynność kory nadnerczy, moczówka prosta (centralna i nerkowa), cukrzyca, nadmierne wydzielanie hormonu wzrostu przez dorosłe psy (akromegalia).
Inne, nieendokrynne przyczyny PU/PD: choroby nerek (niewydolność nerek, zapalenie nerek), hiperkalcemia, niewydolność wątroby, ropomacicze, nadkrwistość (policytemia), jatrogenne zaburzenia (skutki uboczne stosowanych leków), obniżone stężenie potasu we krwi (hipokaliemia), pierwotny cukromocz nerkowy, pierwotna polidypsja.

Stale utrzymujący się niski ciężar właściwy moczu świadczy o poliurii i polidypsji.
Norma ciężaru właściwego (gęstości) moczu dla psa wynosi od 1,016 do 1,045. Jeżeli wyniki powtarzanych badań moczu, wykazują niski ciężar właściwy, w granicach poniżej 1,008 (hipostenuria), albo od 1,008 do 1,012 (izostenuria), albo przy minimalnym zagęszczeniu moczu od 1,012 do 1,025 – zawsze świadczy to o występowaniu PU/PD.

do spisu treści Do góry strony  

 

 



Coldlight Creative - Tworzenie stron WWW / Hosting
Copyright © 2007 www.e-bernenczyki.pl | mapa serwisu | do góry Do góry strony